Als ik je een advies mag geven…

In mijn pinken zit mijn onbevangenheid. Vragen stellen en nog eens vragen stellen, bijna op het domme af. Om te horen waar het nu precies over gaat, om na te gaan of ik precies begrepen hebt wat iemand bedoelt, om te voorkomen dat ik dingen alvast invul die dan toch net een beetje anders in elkaar blijken te steken. Ogenschijnlijk achteloze vragen, puur om de ander uit te dagen in de spiegel te kijken om het antwoord te vinden.

Mijn ringvingers staan voor contact maken. De hand schudden, aftasten, luisteren en ook iets van mezelf laten zien. Vooral even niet de adviseur uithangen, maar vertrouwd raken met elkaar en verbinding maken. Wie ben jij? Wie ben ik? Makkelijk hoor. Maar tot mijn verbazing zie ik dan bij een wijkschouw dat de bewoners met elkaar praten en de ambtenaren ook bij elkaar klitten. Hoe wil je dan ontdekken wat er leeft in een buurt? Verplaats je nou eens in de ander en stel een vraag! Achter je bureau kun je plannen uitwerken, maar plannen bedenken gaat beter als je op pad gaat. Toe maar, ga maar eens buiten spelen.

Onafhankelijkheid is een centrale waarde. Die zit dus in de toppen van mijn middelvingers. Voor elke partij ben ik een betrokken, maar neutrale buitenstaander. En dat maakt dat mensen mij veel willen vertellen. Omdat ik geen partij trek en ieders belang zo goed mogelijk meeweeg en vertegenwoordig. Kennis die ik kan gebruiken om begrip te kweken als partijen tegenover elkaar staan.

Ongeloof zit in mijn wijsvingers. “De bewoners betrekken, dat hebben we al zo vaak geprobeerd. Dat werkt hier toch niet.” Wethouders en ambtenaren die dat zeggen weiger ik te geloven, omdat ik zeker weet dat het wel kan. Ik wijs terug: Weet je waarom inwoners vaak niet meedoen? Ze worden overstelpt met goedbedoelde uitnodigingen voor bewonersavonden. Meestal wel in hun buurt maar toch ver van hun bed. Vanuit de gemeente weten medewerkers vaak niet goed wat collega’s van andere afdelingen doen; ze vissen allemaal in dezelfde vijver. Geen wonder dat alleen de ‘usual suspects’ op komen dagen. Een kleine groep die het leuk vindt en veel tijd heeft.

Doen! zit in mijn duimen. Adviseren is een spiegel voorhouden. En natuurlijk moet je praten en afstemmen. Maar dat kun je ook te lang doen. Wéér terugkoppelen, overleggen, wikken, wegen? Je moet ook gewoon in actie komen. Hup in de doestand. Iemand moet zich eigenaar voelen en zeggen: DIT gaan we nu doen, want het is leuk en het past in onze plannen. Wie gaat dit regelen en wat heb je daarvoor nodig? Mijn duimen staan voor ‘in positie zetten’. Iedereen op zijn eigen manier. Als mensen hun rol vinden, kan ik weer loslaten.